PARLAK YILDIZLAR
Çocuklardık, PARLAK YILDIZLARDIK. O zaman ay büyülüydü, yakamoz deniz. Ardından koştuğumuz sonbaharlar…
Evet, parlak yıldızlardık bir zaman. Şimdi söndük demiyorum yaşıtlarım yanlış anlamasın. Büyüdük, çoluk çocuğa karıştık, birazda yaşlandık çaktırmadan. O zamanlar ideallerimiz vardı, hedeflerimiz… İçine bulnduğumuz topluluk bizi hep idealleri olan, hep hedefleri olan, dürüst, güvenilir, herkese yardım eden sözünün eri bireyler olarak yetiştirdi, yönlendirdi. Bize ne öğrettilerse bizde kardeşlerimize, arkadaşlarımıza, çocuklarımıza aynı idealleri, aynı ilkeleri aşılayarak onları yetiştirmeye çalıştık. Gel gör ki yaş ilerledikçe ardımızdan gelen neslin genelindeki lakayıtsızlık, ciddiyetsizlik, disiplinsizlik ve vurdumduymazlığı gördükçe ürkmeye başladım. Geneçliğin genelinde var bu. Ciddi bir iş ile uğraşan, ciddi hedeflere yönelen, kendi ekmeğini kazanıp, kendi ayakları üzerinde durmaya çalışan parmaklarımın sayısından fazla değildir belki (çevremde gözlemlediklerimden bahsediyorum.)
Neslin çoğunluğunda fazlaca özenti, hazır yeme, vur patlasın çal oynasın mantığı yerleşmiş durumda.
Görüyorum, duyuyorum ve üzülüyorum…
Bir ara kendi kendime ciddi bir şekilde düşünmeye başladım: "Bu nasıl bir gidiştir, nereye, ne yöne belli değil. Serseri kurşun misali herhangi bir yere. Kapıldım gidiyorum, bahtımın rüzgarına der gibi..."
Herşey maddiyata bağlanmış. "Onun ayağında şu marka var bende niye yok? Babamın parası olmasada ben genede istiycem bulsun alsın" mantığı. Belki evinde o akşam yemeğe zar zor bir çorba vardır ama elinde son moda telefon, zar zor verilen harçlıklarla alınan sigara... Git arabanın eksozuna daya ağzını duman mı duman işte…
Sonra kendimi düşündüm bir ara. Lisede okurken aileme yük olmamak için yemeğimi evden götürür, "harçlığın var mı?" diye soran babama olmasada var derdim. Şimdilerde evden okula yemek götürmek eziklik simgesi oldu. Maddiyat yok ama varmış gibi göstermeye çalışma çabaları...
Sonra kendimi düşündüm bir ara. Lisede okurken aileme yük olmamak için yemeğimi evden götürür, "harçlığın var mı?" diye soran babama olmasada var derdim. Şimdilerde evden okula yemek götürmek eziklik simgesi oldu. Maddiyat yok ama varmış gibi göstermeye çalışma çabaları...
Ya maneviyat? O zaten hemen hemen yok denecek kadar az. "Hangi devirde yaşıyoruz ki. "O düşünceler modası geçmiş elbiseler gibi eski kitap sayfalarında kaldı.Bu düşünceler kara bulutlar gibi dolanırken ve gençliğin haline acırken, aklıma "Acaba hiç mi sorumluluk sahibi, tuttuğunu koparan, hedef belirleyip birşeyler yapmaya ve sonraki nesli kazanmaya çalışan kalmadı?" sorusu takıldı. Ben cevap ararken etrafımdaki PARLAK YILDIZLAR beni buldu. Onlar bana yakınmış ama ben görememişim. O kadar yoğun, bir o kadar hayat telaşına düşmüşüm demekki… Benim çevremde varsa bu PARLAK YILDIZLARDAN başka yerlerde de vardır diye geçiyor aklımdan şimdi.
Gençlere fırsat vermek, onları yönlendirmek, yüreklendirmek gerekiyor demek ki. "Ne gerek var" dememeli "Sen yaparsın, başarırsın" deyip yol açmalı. Bu PARLAK YILDIZLARIN konuşmalarını dinlerken, çalışmalarını izlerken, hedeflerinin havada asılı kalmayıp gerçekleştiğini görmek, beni hem çok sevindiriyor, hemde çok şaşırıyorum.
Onlar için OLMAZ yok! Sadece YAPARIZ var!
Şu an bu satırlarımı okuyanlar, özellikle gençler; bırakın başkalarına özenmeyi, kendiniz olun, özünüze dönün. Bir işe başlarken "Ben yapamam" ile başlamayın. Risk alın, zorluklarla uğraşın. Denemeden başarıp, başaramayacağını bilemezsin… Büyükler sizde gençleri yüreklendirin, onlara imkanlar verin, "sen anlamazsın" demeyin. Yılmak yok…
HEPİNİZ BİRER PARLAK YILDIZ OLABİLİRSİNİZ. BEN BUNA İNANIYORUM…
ASPAVA
0 yorum:
Yorum Gönder