Dünyaya geldiğimiz gün, ölmeye başladığımız gündür aslında. Adım, adım ölüm gerçeğine yaklaştığımız

Doyasıya gezmek, doyasıya görmek, doyasıya yemek, doyasıya dolu dolu yaşamak. Hiçbir anı boş geçirmemek… Okul hayatı, iş hayatı, ev hayatı... Bu hayatları yaşarken en mükemmelini yapmayı isteriz. En iyi okul, en iyi iş, en iyi eş, en iyi evlat, hatta en iyi hayat…
İşte bu hengâme, bu koşturma içinde dünyaya neden geldiğimizi, Allah'ın bize neden can verdiğini, amacımızın ne olduğunu unuturuz, UNUTTURULURUZ. Eğer biri bizi dürtmese, birisi bize asıl amacımızı hatırlatmasa aslında koca bir "0" dan ibarettir yaşadığımız her şey.
Okul, iş, ev, evlat, eş hepsi "0",hiçlik, ziyan. Ölüm gelip çattığı an bir rekâtlık namaz vakti, bir kelime-i tevhit vakti, hatta bir kere canı gönülden ALLAH deme vakti isteriz. Ama nafile, zaman geldi, rızık tükendi, vade doldu. Ne bir dakika önce, ne bir dakika sonra, her şey zamanında, her şey yerli yerinde, her şey önceden yazıldığı gibi gerçekleşecek.
İşte o an koca bir HİÇ ile gitmek var, bir "0" ile gitmek. Kabire öylece yapayalnız girmek var. Korkmak var, sıkılmak var, daralmak var. Elimiz boş gitmeyelim. DÜNYA AHİRETİN TARLASI. Ne ekersek onu biçeceğiz. Uyanalım, dürtelim birbirimizi. Hüsrana uğramamak için amacımızı hatırlayalım. Hatırlatsın bize birileri. Yalnız kalmamak için kabirde. Hep iyilik yapalım, hep iyi olalım, hep doğru, hep dürüst olalım. Kul olduğumuzu hatırlayıp vazifelerimizi yapalım.
Bu hayatı asıl amacına uygun olarak dolu dolu yaşayalım. Hem bu dünyada kazanalım, hem ahiretde. 
 Gören gözler görmez olur,
Tutan eller tutmaz olur,
Diller susar hep lal olur,
Ölüm gelip can alınca.

Eşin, dostun, arkadaşın,
Onlar idi can yoldaşın,
Şimdi sen ve mezar taşın,
Ölüm gelip can alınca.

Sararlar beyaz kefene,
Koyarlar dar bir tabuta,
Yatırırlar bir mezara,   
Ölüm gelip can alınca.

Üstüne toprak atılır,
Başında dua edilir,
İmam talkını verir,
Ölüm gelip can alınca.

Açılır bir pencere,
Ya cehennem ya cennete,
Sıra gelir kıyamete,
Ölüm gelip can alınca.